Zawsze myślałam, że mój świat będzie zamknięty między okładkami książek. Nazywam się Elżbieta, jestem introligatorką. Moja pracownia to było magiczne miejsce, gdzie stare, zniszczone książki odzyskiwały życie. Przez trzydzieści lat naprawiałam rodzinne biblioteczki, zabytkowe atlasy, pamiętniki. To była moja misja. Aż do dnia, kiedy wielka sieć księgarni ogłosiła, że przechodzi wyłącznie na format cyfrowy. Nagle ludzie przestali naprawiać książki – wyrzucali je lub oddawali na makulaturę.
Mój warsztat, który tętnił życiem, stał się muzeum. Kalendarz pustoszał z miesiąca na miesiąc. W wieku pięćdziesięciu pięciu lat stanęłam przed perspektywą zamknięcia pracowni, która była moim domem i pasją. Mój syn, widząc moją rozpacz, powiedział: „Mamo, świat się zmienia. Może i ty powinnaś spróbować czegoś nowego?” I pokazał mi
vavada casino. To brzmiało jak herezja. Hazard? Dla kogoś, kto całe życie naprawiała rzeczy zniszczone przez czas?
Ale w mojej sytuacji, gdy już myślałam o sprzedaży narzędzi, postanowiłam spróbować. Było to tak odmienne od wszystkiego, co znałam, że może właśnie dlatego mnie zaintrygowało.
Zarejestrowałam się. Pierwsze wejście do wirtualnego kasyna było jak otwarcie książki napisanej w obcym języku. Wszystko migało, grało, było inne. Ale po kilku dniach mój introligatorski umysł zaczął działać. Zacząłam analizować gry jak nowe, nieznane woluminy. Każda gra miała swoją „strukturę”, swój „rozdziały” (rundy), swoje „ilustracje” (bonusy). Zacząłam wyczuwać ich rytm.
I wtedy, podczas gry o tematyce średniowiecznych manuskryptów, gdzie symbole układały się w iluminacje i inicjały, poczułam coś znajomego. To było jak obserwowanie, jak stara książka odzyskuje swój blask. Grałam z precyzją i cierpliwością, jakbym zszywała karty. I wtedy to się stało – seria wygranych, która dała mi kwotę, o jakiej nie śmiałam marzyć.
Te pieniądze nie sprawiły, że nagle wszyscy pokochali drukowane książki na nowo. Ale dały mi coś o wiele cenniejszego – pomysł. Zamiast zamykać pracownię, przekształciłam ją w „Muzeum Książki Ręcznie Oprawionej”. Ludzie przychodzą, żeby zobaczyć, jak kiedyś tworzono książki, mogą sami spróbować złożyć stronę, poznać historię introligatorstwa. Organizuję warsztaty kaligrafii, pokazuję, jak oprawiać własne pamiętniki. Mój warsztat znów jest pełen życia. Inaczej. Nie naprawiam już setek książek miesięcznie. Ale opowiadam setkom ludzi historię książki.
Vavada casino, które na początku było dla mnie tylko desperacką ucieczką, okazało się narzędziem, które pomogło mi odnaleźć nową ścieżkę. Nauczyło mnie, że czasem, żeby ocalić coś starego i pięknego, trzeba znaleźć dla niego nowe zastosowanie. I że najcenniejsze historie nie zawsze są zapisane w książkach – czasem tworzymy je sami, podejmując nieoczekiwane decyzje.
A ja, strażniczka starych woluminów, odkryłam, że najważniejsze nie jest to, co jest zapisane na kartkach, ale pasja, z jaką opowiadamy historie. I to jest najpiękniejsza książka, jaką kiedykolwiek „oprawiłam”.
